Rijles
Even verbaasde ze zich over het tijdstip en de dag. Het was toch zondagochtend? En dan om 8 uur de wekker? Was ze iets vergeten of zo? Lang duurde het niet voor ze zich realiseerde dat ze er inderdaad uit moest. Terwijl ze met een warme douche haar lichaam wakker probeerde te maken, vroeg ze zich even af of ze niet te makkelijk gereageerd had, gisteravond, op die toch wat merkwaardige oproep. Misschien was ze wel voor niets zo vroeg uit bed gekomen, en werd ze op deze zondagochtend mooi in de maling genomen. Eén ding wist ze echter zeker, het was geen 1 april. Daarvoor was het buiten ook veel te warm.
Ze besloot zich, ondanks de les die ze zo moest geven, zich op haar zomerzondags, zoals ze het zelf altijd noemde, te kleden. Ze trok een mooie rode bh aan, een wit topje dat de drie smalle rode bandjes over beide schouders niet verhulde en een kort rood rokje. Ze pakte het bijpassende stringetje op, twijfelde even, maar legde het toch terug in de la. Het was nu eenmaal zomerzondag, en dan vond ze het altijd heerlijk om de lucht onder haar rokje tegen haar naaktheid te voelen stromen. En hij zou zijn ogen, als hij eenmaal naast haar in de auto zat, ongetwijfeld op de weg gericht houden. Ze durfde het wel aan.
Na een snelle kop koffie en een droge cracker, pakte ze haar tas en stapte in de auto. Op haar telefoon controleerde ze nogmaals het adres dat hij had opgegeven. Ze kende het wel, al lag het eigenlijk net buiten de stad. Even keek ze op twitter, maar hij had na zijn oproep van gisteravond, waarop zij gereageerd had, ze elkaar waren gaan volgen en vervolgens nog wat in dm gesproken hadden, niets meer gepost. Hij tweette sowieso niet veel, was haar gisteren al opgevallen. Al had hij veel meer volgens dan ze zelf had. Maar dat lag misschien ook wel aan zijn jeugdige leeftijd. Het gezicht op zijn ava beviel haar wel. Een jongeman, met lange donkere krullen, donkere ogen en een mooie neus. Als ze tien jaar jonger was geweest, had ze hem aantrekkelijk durven vinden. Nu hield ze het maar even op "mooie jongen", zoals ze wel vaker dacht als een aantrekkelijke maar te jonge kerel voor het eerst naast haar in de auto stapte.
Ze zette de auto in de versnelling, drukte het gaspedaal langzaam in en reed weg. Tijdens het schakelen schoof haar rokje steeds verder omhoog. Lachend keek ze naar haar eigen schoot. Het was eigenlijk inderdaad te kort om in te rijden. Ze verbeelde zich even hoe het zou zijn als ze plotseling de koppeling en rem in zou moeten trappen, als haar aanstaande leerling een fout maakte. Hopelijk zou hij daar zo van schrikken dat hij zijn ogen op de weg zou houden. Hoewel... Het was zomerzondag, en de warmte en heerlijk schijnende zon wekten haar lust.
De straat kende ze, maar tot haar verrassing was het huis waar ze moest zijn dat grote huis dat verborgen lag achter de bomen, met een lange oprijlaan. Even twijfelde ze, maar ze besloot om toch door de openstaande poort te rijden, richting de woning die een oude, verbouwde boerderij bleek te zijn. Terwijl ze de woning naderde, zag ze dat haar leerling al buiten op haar stond te wachten. Hij droeg een lichtblauwe spijkerbroek en een wit shirt met korte mouwen. Terwijl ze de auto stil zette, zag ze dat hij mooier was dan ze zich van zijn ava had voorgesteld. En behalve mooier zag hij er ook ouder uit dan de 19 jaar die hij gezegd had te zijn. In zijn gezicht zag ze de levenservaring van een jonge man die van haar leeftijd had kunnen zien.
Ze stapte uit, overhandigde hem de sleutels terwijl ze haar naam noemde en ging op de passagiersstoel zitten, haar rokje vasthoudend zodat het niet omhoog zo schuiven. Elegant wipte hij in de stoel naast haar. Hij startte de auto, en nog voor ze kon zeggen wat hij moest doen, reed hij weg. "De volgende keer wacht je wel even op mijn instructie", zei ze op vriendelijke toon. Hij lachte, al even vriendelijk. "Sorry mevrouw. Maar ik heb er gewoon zin in."
Terwijl ze hem naar het centrum van de stad leidde, ontspon zich een geanimeerd gesprek over rijlessen. Hij had morgen examen, wat ze al wist, en er nog niet voldoende vertrouwen in. Door een dagje rond te rijden zou hij zich zeker zekerder gaan voelen. Dat idee was gisteren pas bij hem opgekomen, en zijn eigen rijschool was onbereikbaar geweest. Daarom had hij een tweet geplaatst, op zoek naar een rij-instructeur die bereid was om een vrije zondag in te ruilen voor een dag les tegen een niet onaantrekkelijk bedrag, dat hij overigens bij het instappen meteen contant aan haar overhandigd had.
Het gesprek was geanimeerd. Hij vertelde honderduit, eerst over zijn rijles, daarna over zijn studie, zijn ouders en zijn zus. En terwijl hij praatte, luisterde naar de vragen die ze stelde en er op antwoordde, viel het haar op dat zijn rijstijl niet die van een beginneling was. Zelden had ze iemand naast zich gehad die zo zeker de auto stuurde, eerst door het weliswaar rustige stadsverkeer, later over de snelweg. "Je rijdt goed", zei ze. "Waarom ben je zo onzeker over je examen?" "Ik ben altijd onzeker voor examens", was zijn antwoord. "En de beste manier om dat tegen te gaan is een goede voorbereiding. Dat kalmeert me." "Jij kalmeert me helemaal niet", dacht ze bij zichzelf, nadat ze zich er al een paar keer op betrapt had dat ze haar ogen opvallend vaak niet op de weg had, maar liet vallen op zijn gezicht, zijn stevige borstkas in zijn witte shirt en ook op zijn strakke spijkerbroek die nauwelijks kon verhullen dat hij flink geschapen was.
"Volgens mij rij jij met een hand beter dan al mijn andere leerlingen met twee", daagde ze hem uit. Hij haalde zijn rechterhand van het stuur, plaatste hem nonchalant maar niet onaangenaam op haar naakte bovenbeen en zei: "Denk je dat?" Ze slikte even. De aanraking was plezierig, maar toch ook onverwacht. "Ja", zei ze, "dat denk ik ja. Sla hier maar rechtsaf, dat kleine weggetje in". Met één hand stuurde hij de auto bekwaam door de bocht. "Zie je", zei ze, "je hebt aan een hand genoeg". Weer legde hij zijn rechterhand op haar bovenbeen, maar dit maal liet hij hem niet liggen. Langs de binnenkant van haar naakte dij gleed hij omhoog. Als bijna vanzelf spreidde ze haar benen iets verder uit elkaar. "Genoeg om", vroeg hij haar uitdagend. Zijn stem was net zo rustig als hij geweest was, maar dit maal klonk er toch enige opwinding in door. Of waren het haar oren die de opwinding wilde horen?
"Stop daar maar even", zei ze terwijl ze op een parkeerplaatsje wees dat verscholen ging achter een paar bomen. "Hoezo", vroeg hij, "is het tijd voor bijzondere verrichtingen?" Ze knikte, terwijl haar stem stokte in haar keel van opwinding. "Hele bijzondere verrichtingen ja", zei ze.