Definitief afgelopen
Het was afgelopen. De lasten van vele jaren vielen in één klap van mijn schouders. Al mijn zekerheden verdwenen net zo snel. De oude weg leidde onherroepelijk naar zelfvernietiging. Ik voelde dat de keuze die ik nu zou gaan maken bepalend zou kunnen zijn voor mijn geluk in de rest van mijn leven. De koelte van het glas bier in mijn handen en de blik in de ogen van Pauline hadden me nog precies op tijd wakker geschud. Ik besefte dat de vele jaren van emotionele afzondering die leefbaar waren gehouden door relaties die alleen seksueel van aard waren hier wel toe hadden moeten leiden. Het werd tijd dat ik mijn vele maskers afwierp en eindelijk mezelf werd. Het was tijd geworden om op zoek te gaan naar mijn eigen liefde, pijn, vreugde en verdriet zonder me nog langer te verstoppen.
Dit moest natuurlijk nog wel op een bevredigende manier tot een einde worden gebracht. Ik vroeg Pauline om bij me op schoot te komen zitten en sloeg daarbij mijn armen om haar heen. Haar lichaam was één brok spanning en ik kon haar afkeer van mij en de situatie voelen. Ik kon het wel begrijpen, maar had geen medelijden. Ze genoot van het spelen van spelletjes met mensen waarbij haar eigen genot voorop stond, daarbij toonde ze ook geen enkel mededogen. Ik liet mijn handen over haar gehele lichaam gaan, haar armen,haar dijen en toen langzaam over haar buik omhoog tot ik haar beide borsten vast had. Ze huiverde en klemde haar dijen nog dichter tegen elkaar aan. Ik glimlachte naar haar en ze keek me verwoestend aan. “Ben je ook zo benieuwd hoe je vriendinnen je willen straffen?” vroeg ik haar terwijl ik de laatste slok van mijn glas bier nam. Haar blik werd nu ijskoud en emotieloos, ze bracht de vele jaren ervaring als advocate nu in de praktijk. Haar vriendinnen waren hier minder op voorbereid en ik kon aan hun blikken zien dat ze bang waren voor de reactie van Pauline als ze de straf hadden moeten voorlezen. Ik vroeg het drietal om hun naam op het papier te zetten en het papier bij me in te leveren. Hierop stuurde ik Pauline weg om nog een biertje voor me te gaan halen zodat ik de papieren even rustig kon doorlezen. Ik stopte met het spelen met haar borsten zodat ze op kon staan en wachtte tot ze de kamer uit was.
Het is wonderlijk hoever mensen kunnen gaan om hun eigen hachje te redden. Er was weinig fantasie gebruikt, dus ik hoef hier niet nader te beschrijven waar en waarmee Pauline moest worden geslagen en wat er allemaal tussen haar benen moest worden gestopt. De straffen die ze zichzelf hadden toebedacht waren een stuk milder. Pauline kwam terug met het bier en ik stopte de papieren weg. Ze kwam nu automatisch bij me op schoot zitten en sloeg haar linkerarm om mij heen. Tot het einde toe bleef ze manipuleren, hoe doorzichtig ook. Het was nu tijd om nog het laatste spelletje met ze te spelen. De twijfel knaagde echter aan me, langzaam maar zeker begon ik het te begrijpen. Eigenlijk was ze net als ik, jarenlang gebruikt door haar partner waardoor het onmogelijk was geworden om anderen nog te vertrouwen. Sex was enkel en alleen een middel geworden voor kortstondig genot en het verdrijven van de eenzaamheid. Na afloop was de eenzaamheid alleen maar groter geworden.
Het was nu definitief afgelopen, ik voelde me totaal leeg en mijn gehele lichaam begon te trillen. Voor Pauline kon ik dit niet verborgen houden, maar ik hoopte dat haar drie vriendinnen dit niet hadden gezien. Ik stuurde het drietal weg, ze keken me niet begrijpend aan, en ik zei ‘Nu!’. Ze keken Pauline aan en die knikte waarop ze vertrokken. Ze keek me aan en vroeg me wat er met me aan de hand was. Het had geen zin om haar dit te vertellen, waarschijnlijk had dit zelfs averechts gewerkt. Hopelijk zal ze het eens gaan beseffen voordat het te laat is. Ik zei haar dat ik me niet zo goed voelde en naar huis ging. Ze keek me hierop aan en misschien begon ze toen iets te begrijpen. Ze drukte me tegen haar aan, kuste me teder en heel even putte ik daar troost uit. Ik kon me dat op dat moment niet veroorloven en vroeg haar op te staan. Ze deed dit en ik ging weg met een leeg gevoel in mijn hoofd en mijn hart. Ik was eenzamer dan ooit tevoren, maar wist dat dit onvermijdelijk was en de enige hoop voor de toekomst bood. Terwijl ik de deur dichttrok wist ik dat ik haar nooit meer zou zien. Ik hoop alleen maar dat zij het ook gaat begrijpen, ze is er intelligent genoeg voor.